Muzeum posiada cenny zbiór ponad stu zegarów od XVII do początku XX w. Większość z nich pochodzi z kolekcji dra Kadyiego.
Najstarsze egzemplarze to zegary kaflowe i słoneczne. Pomiar czasu według słońca jest chyba najstarszym sposobem, a przenośne zegary słoneczne były stosowane już przez Egipcjan w XV w. p.n.e. Domowe zegary słoneczne, często zaopatrzone również w kompas i inne elementy tj. znaki zodiaku czy kalendarz, były używane do końca XVIII w. mimo rosnącej popularności zegarów mechanicznych. Przykładem może być pozłacany mosiężny zegar Antoniego Braunmüllera z początku XVIII w.
Zegary kaflowe były urządzeniami wolnostojącymi, często eksponowanymi na stole, stąd dekoracja znajduje się na każdej ze ścianek. Tarcza ze wskazówkami umieszczana była natomiast na górze. Tego typu zegary nazywane były potocznie „żabami”. Miały kształt okrągłej lub kwadratowej szkatuły, zawierającej w środku mechanizm. Ściany boczne dekorowane były grawerunkami przestawiającymi sceny historyczne lub alegoryczne lub były ażurowe, co pozwalało obserwować pracę mechanizmu jak w przypadku egzemplarza pochodzącego z Augsburga z drugiej połowy XVII w.
Do funkcji przenośnej nawiązują w swej budowie tzw. zegary latarniowe. Nazwa odwołuje się do ich prostopadłościennej budowy zwieńczonej dekoracyjnym uchwytem. Ten typ zegara, wywodzący się z Niemiec, stał się w Europie popularny, stanowiąc dekorację wielu wnętrz mieszczańskich. Wśród przykładów tego typu zegarów wymienić można sygnowane na czołowym medalionie dzieła Andreasa Hohenadla czy Johana Gotfrieda Krosza z końca XVIII w. Bardziej spektakularnym przykładem jest mający niespełna 60 cm wysokości zegar Ignacego Meiera z drugiej połowy XVIII w. Arkadowa płyta czołowa oprócz dużej tarczy zawiera dwie mniejsze oraz medalion z barwnym przedstawieniem krajobrazowym.
Z tego samego okresu pochodzą zegary ścienne zwane cartelami. Wytwarzane głównie we Francji, wykonywane były przeważnie ze złoconego brązu i miały bujne, rokokowe zdobienia. Ten ze zbiorów muzeum jest bardziej klasycystyczny. Ma drewnianą, złoconą obudowę zdobioną uporządkowaną, symetryczną kompozycją liści akantu i winnych gron, charakterystyczną dla końcówki XVIII w.
W kontraście do ozdobnych carteli pozostają inne zegary ścienne, w typie angielskich regulatorów. Charakteryzuje je akcent położony na harmonię formy i jakość drewna, a nie na zdobnictwo. Zegary te mają formę wiszącej, przeszklonej szafki o surowych kształtach. Do tego typu nawiązuje francuski, XIX – wieczny egzemplarz, choć jest nieco bardziej dekoracyjny. Drewniana, przeszklona szafka na wysoki połysk z ozdobną konsolką na dole i faliście ukształtowanym frontonem ozdobiona jest dodatkowo rzeźbieniami na rogach.
Jeszcze innym rodzajem zegarów ściennych są dekoracyjne zegary ramowe. Okrągła tarcza godzinowa obramowana jest w nich grubym, rzeźbionym wieńcem i oprawiona w ozdobną ramę. Poniżej tarczy w płycie znajduje się również ozdobny otwór, który pozwala kontrolować pracę mechanizmu. Cała płyta wprawiona jest w rodzaj otwieranej szafki z przeszklonymi drzwiczkami. Całość jest złocona, niekiedy podkolorowana, plansze zaś wycinane lub wytłaczane. Zegary ramowe w Polsce popularne były w pierwszej połowie XIX w.
Ciekawym eksponatem jest też przykład innego rodzaju zegarów ściennych, zegar-obraz, w którym tarcza wtapia się w temat malarski i stanowi element kompozycji. Zegary obrazy przeznaczone były do wnętrz mieszczańskich. Najstarsze znane przykłady pochodzą z XVII w. Tematyka malarska wiązała się z zegarem: początkowo wieże, zamki, na murach których montowano tarczę, z czasem bardziej rozbudowane, jak widoki miast, czy sceny historyczne.
Najliczniejsza jest jednak grupa różnorodnych zegarów wolnostojących i kominkowych. Stanowiły one element wnętrza mieszkalnego i miały go uzupełniać. Zegary te były mobilne i można było je ustawiać według potrzeby na przyściennych konsolach, półkach, stolikach, biurkach, czy kominkach. Zazwyczaj były to mniej lub bardziej rozbudowane koncepcje architektoniczne, a tarcza montowana pomiędzy filarami, kolumnami, czy obeliskami. Charakteryzowało je bogactwo nie tylko form, ale i materiałów oraz technik zdobniczych. Stosowano marmur, alabaster, złocony brąz, apliki, które zapewniały dodatkową krę kolorów. Wśród motywów dekoracyjnych odnajdujemy elementy antykizujące tj. festony i girlandy. Czasem wyposażone były dodatkowo w automaty z ruchomymi figurkami jak przykład z alegorycznymi figurami. Złocony zegar, z figurą Napoleona na koniu i dekorowany laurowymi girlandami jest przykładem nurtu klasycyzującego. Wyraźnie widać w nim redukcję form architektonicznych i uspokojenie zdobnictwa. Niezwykle dekoracyjne są tzw. garnitury czyli zegary kominkowe z parą pasujących do niego świeczników. Muzeum eksponuje kilka takich zestawów.
Osobną grupę tworzą zegarki kieszonkowe. Warto zwrócić uwagę na egzemplarz wyprodukowany przez firmę Patek założoną w Genewie w 1839 roku przez polskiego emigranta i szwajcarskiego zegarmistrza. Zegarki Patek znane były nie tylko z najwyższej jakości i precyzji wskazań, ale również z wyjątkowo płaskiej koperty, która nie przekraczała 1,5 cm grubości. Wzrok przyciąga też zegarek zaopatrzony w ozdobną chatelaîne czyli łańcuch, na którym zegarek był zawieszany. Był to element modny od XVIII do połowy XIX w. Wcześniej zegarki noszone były zazwyczaj przy pasie razem z pękiem kluczy i innymi np. modlitewnikiem, czy szkatułą na pachnidła. Chatelaîne pojawiła się ok. 1740 roku i składa się z łańcucha głównego i łańcuszków dodatkowych na kluczyk do nakręcania i inne elementy tj. pieczątka, puzderko. Ogniwa główne chatelaîne, jaką można zobaczyć w muzeum zdobione są emalią.
Muzeum posiada też bogatą kolekcję zegarów ludowych. Wiele z nich to zegary wahadłowe, tzw. szwarcwaldzkie z prostokątnymi tarczami i drewnianymi skrzyneczkami kryjącymi mechanizm. Tarcze tych zegarów są tłoczone i barwnie malowane. Często są to motywy roślinne i zwierzęce, tło zaś pozostaje w kolorze złotym. Sporą grupę stanowią zegary z kukułką. Ich tarcze mają przeważnie kształt domku, otoczonego rzeźbionymi gałązkami klonu, dębu i winogron. Na szczycie usadowione są figurki ptaków. Kolejny typ zegarów ludowych tworzą te z drewnianymi, prostokątnymi tarczami zakończonymi u góry półkolem wypełnionym barwnie malowaną dekoracją z motywem owoców, gałązek i kwiatów. Były one bardzo popularne w okolicach Jasła na początku XX w.
Zbiory zegarów jasielskiego muzeum nie wyczerpują tematyki, ale jest to bardzo bogaty i szeroki przegląd ich typów i rodzajów i pozwalają prześledzić różnorodność form i rozwiązań konstrukcyjnych i dekoracyjnych.
