Wietrzno-Bóbrka – grodzisko wczesnośredniowieczne, położone nad rzeką Jasiołką, znajdujące się w paśmie Pogórza Jasielskiego
Będąc w Muzeum Przemysłu Naftowego i Gazowniczego im. Ignacego Łukasiewicza w Bóbrce warto zrobić dłuższy spacer po okolicznych lasach, gdzie na jednym z wzniesień znajduje się wieloczłonowe grodzisko wczesnośredniowieczne.
Grodzisko funkcjonujące w starszej literaturze pod nazwą „Wietrznów”, znajdujące się na pograniczu wsi Wietrzno i wsi Bóbrka, położone jest na wzniesieniu sięgającym ponad 425 m. n.p.m. Otoczone jest z trzech stron stromymi stokami.
Pierwsze wzmianki dotyczące grodziska pochodzą z lat 20. XX wieku, gdy R. Jakimowicz przeprowadził badania powierzchniowe, podczas których wykonano plan stanowiska oraz dokumentację archeologiczną. A. Żaki w 1951 roku w ramach Karpackiej Ekspedycji Archeologicznej rozpoczął ratownicze badania archeologiczno-konserwatorskie, w trakcie których rozpoznano cztery człony grodziska: gród właściwy oraz 3 podgrodzia, poczwórną linię wałów oraz fosy zewnętrzne. Grodzisko miało w przybliżeniu owalny kształt, a całość założenia zajmowała obszar ok. 3 ha.
Elementy konstrukcji obronnych zachowane do dnia dzisiejszego to fragmenty wałów (wzniesionych prawdopodobnie w konstrukcji przekładkowej, sięgające nawet 6 m) oraz otaczające je fosy, wzniesione prawdopodobnie w ciągu 2 faz budowlanych. W głównej części osiedla odkryto ślady budynków mieszkalnych, wyposażonych w okrągłe paleniska.
W pierwszym dziesięcioleciu XXI wieku badania sondażowe przeprowadzili J. Gancarski oraz T. Leszczyński, którzy skupili swe wysiłki na wale otaczającym gród właściwy.
Grodzisko zostało opuszczone w nieokreślonym bliżej czasie, prawdopodobnie w wyniku pożaru spowodowanego najazdem Tatarów. Osiedle zachowało się do dnia dzisiejszego w doskonałym stanie, głównie ze względu na rosnący tutaj las, który ograniczył w znacznym stopniu ingerencję człowieka na pozostałości grodziska.
Jednym z najbardziej charakterystycznych artefaktów pozyskanych podczas badań w 1957 roku jest zabytek niezwiązany z fazą wczesnośredniowieczną grodziska, jednak szeroko komentowany w literaturze archeologicznej, mianowicie siekierka z tuleją wykonana z żelaza meteorytowego, datowana na okres halsztacki.
