Zbiory jasielskiego muzeum z zakresu sztuki są bardzo różnorodne. Wyodrębnić wśród nich można kilka wyróżniających się grup.
W zbiorach malarstwa liczna jest kolekcja portretów sarmackich z XVII i XVIII w. uzupełniona o zbiór kilkunastu portretów mieszczańskich z XIX w. W tradycję galerii przodków wpisuje się Portret Stanisława Łużeckiego z końca XVII w. To z tego rodu wywodziła się babka dra Kadyiego Franciszka Chowanetz, portret zaś wchodził w skład tzw. kolekcji smolnickiej przekazanej mu przez wuja. Charakterystyczne popiersie, zbroja i czerwony płaszcz mają podkreślać splendor portretowanego i są typowym przykładem malarstwa z tego okresu. Ciekawa jest też Apoteoza zwycięstwa Jana III Sobieskiego pod Wiedniem, którą to, według przekazów rodzinnych, wspomniany Stanisław Łużecki miał otrzymać z rąk króla za zasługi wojenne. Kolekcję malarstwa portretowego uzupełniają wizerunki osób nie związanych z rodziną. Wśród nich warto wspomnieć rokokowy portret Ewy Rosy Schmidt z 1760 roku wpisujący się w popularny trend portretu rodzajowego. Kobieta przedstawiona w swobodnej pozie, prawym ramieniem podtrzymuje kij do gry w krykieta. Drobiazgowy realizm w odtworzeniu koronek i ornamentów pozwala prześledzić modę kobiecą ówczesnej epoki: suknia z głębokim dekoltem, czarna kokarda na szyi, upudrowane włosy. Uwagę przyciąga również wizerunek Damy przy klawikordzie. Wśród portretów rodzinnych wymienić można obrazy Daniszewskiego: Autoportret, Portret żony, czy namalowane prze Czerwenkę wizerunki Wiśniowskiego, profesora jasielskiego gimnazjum, pisarza i poety oraz jego żony i córek. W tradycji portretów oficjalnych wymienić można portrety jasielskich notabli: portret Izydora Bielickiego (sekretarz Rady Powiatowej, uczestnik Powstania Styczniowego) ręki Apolinarego Kotowicza, czy portret Biesiadeckiego (założyciel Towarzystwa Zaliczkowego), namalowany w 1902 przez Bąkowskiego.
Aktualnie muzeum gromadzi prace artystów związanych z Jasłem i w zbiorach znajdują się miedzy innymi obrazy Apolinarego Kotowicza, Seweryna Bieszczada, Stanisława Szczepańskiego, Jana Wodyńskiego, Jerzego Brandhubera, Stanisława Witowskiego – Iskrzyniaka i kilku innych. W 1996 roku Muzeum otrzymało w darze spuściznę po pochodzącym z Jasła malarzu, Ignacym Pinkasie. Pasierbica artysty Maria Wolny przekazała w sumie prawie 200 obrazów o różnej tematyce (portrety, architektura, pejzaże, akty, kwiaty), ponad 500 szkiców i 2 teki litografii. Uzupełniana systematycznie przez zakupy kolekcja prac tego malarza jest obecnie największą i najpełniejszą w muzealnych zasobach, odznaczającą się różnorodnością tematów i technik (olej, pastele, węgiel, litografia). W 2016 muzeum wzbogaciło się o 60 prac Stanisława Witowskiego z Jasła przekazanych przez córkę malarza Joannę Dunin-Witowską. Są to głównie akwarele powstałe w latach 1933-1985 w których prześledzić można kolejne etapy twórcze malarza, w tym studia nad światłem i kolorem, czy te dokumentujące ruiny miasta Jasła. Uzupełniają one kolekcję prac już znajdujących się w posiadaniu muzeum.
Osobną grupę stanowią przykłady malarstwa sakralnego, a wśród nich kilkanaście ikon, w tym siedem unickich ikon cerkiewnych datowanych na XVII i XVIII w. Najcenniejsza z nich to Pantakrator z 1635 r. Greckie słowo Pantakrator oznacza Pana Wszystkiego. Tradycja tego typu przedstawień sięga czasów wizerunków rzymskich imperatorów. Ukazuje Chrystusa w pełnej postaci, na tronie, z otwartą księgą Pisma Świętego i charakterystycznym gestem błogosławieństwa. Ikona ma wyrażać majestat i chwałę Boga Ojca i Syna jednocześnie. Datowana również na XVII w. Deesis symbolizuje modlitwę wstawienniczą. Kompozycja jest tradycyjnie trójdzielna z tronującym pośrodku Chrystusem w typie Pantakratora oraz Matką Bożą i św. Janem w pozach orędowników wypraszających łaskę dla ludzkości. Chrystusowi towarzyszą aniołowie. Warta uwagi jest również XVII wieczna ikona przedstawiająca św. Mikołaja, jednego z najpopularniejszych prawosławnych świętych. Ukazany jest tradycyjnie jako starszy, brodaty mężczyzna, ubrany w biskupie szaty. Po bokach przedstawienia centralnego umieszczono osiem scen z życia świętego.
Skromniejsza jest w muzeum kolekcja dzieł rzeźbiarskich. Wśród nich na wyróżnienie zasługują rzeźby gotyckie, a szczególnie odnalezione w przydrożnej kapliczce w Osobnicy, św. Jadwiga Śląska i św. Małgorzata. Datowane na ok. 1390 r., są jednymi z najstarszych znanych rzeźb ołtarzowych średniowiecznej Małopolski. Nieco późniejszy jest Chrystus Zmartwychwstały ze zbiorów dra Kadyiego, pochodzący z okolic Krosna, datowany na 1520r. Matka Boża Bolesna i św. Jan z grupy Ukrzyżowania pochodzą kościoła w Brzyskach. Datowane na początek XVI w., są odległym echem Pasji w kościele św. Marka w Krakowie. Muzeum posiada również kilkanaście rzeźb barokowych z XVIII wieku. Pochodzą głównie z prowincjonalnych warsztatów XVIII – XIX w.
