Eksponaty etnograficzne stanowią znaczną część zbiorów muzeum. Podziwiać można między innymi polichromowane rzeźby w drewnie. Są wśród nich figurki z przydrożnych kapliczek datowane na XIX w. przedstawiające Chrystusa Frasobliwego, Matkę Boską, św. Jana Nepomucena, św. Floriana oraz innych świętych, a także prace współczesnych rzeźbiarzy ludowych. Szczególnie cenny jest zbiór rzeźb Władysława Chajca, nieżyjącego już artysty, zaliczanego do grupy najwybitniejszych, autentycznych twórców ludowych. Jego prace odznaczają się wysokim poziomem artystycznym i swoistym naiwnym realizmem. Chajec rzeźbił sceny religijne, z życia wsi, dramatyczne sceny z czasów wojny, scenki rodzajowe, komentował też aktualne wydarzenia. Prace są polichromowane i zaopatrzone we własnoręcznie wykonane podpisy na metalowych tabliczkach. W zbiorze prac współczesnych rzeźbiarzy znajdują się rzeźby Michała Spólnika, Józefa Krupy, Stanisława Więcha, Antoniego Bolka, Karola Breja, Stanisława Matusika i innych. Kolekcję sztuki ludowej uzupełnia malarstwo na szkle, wycinanki ze słomy i kolorowego papieru.
Drugą cenną grupą eksponatów etnograficznych są tradycyjne ludowe stroje pogórzańskie i łemkowskie. Wśród nich na uwagę zasługują kobiece gorsety zdobione cekinami i barwnym haftem a także bluzki, spódnice, zapaski i chusty czepcowe zdobione białymi, ażurowymi haftami o motywach roślinnych. Do najciekawszych elementów pogórzańskich strojów męskich należą tradycyjne „płótnianki” datowane na przełom XIX i XX w.
Ważną część stanowią eksponaty dotyczące tradycyjnych rzemiosł wiejskich. Wśród nich na szczególną uwagę zasługuje warsztat garncarski i wyroby ceramiczne z dawnych ośrodków garncarskich tj. Kołaczyce, Nowy Żmigród, Czermna, Kłodawa. Wiele z nich można by zaliczyć do obiektów sztuki ludowej, mają bowiem interesującą formę i zdobienia. Dzbany i misy ozdobione są glazurą, która stanowi tło dla ornamentów: linii i stylizowanych kwiatów. Na uwagę zasługują też drobne wyroby tj. figurki, zabawki, gwizdki, czy okaryny. Mniej liczną, ale ciekawą grupę stanowią eksponaty z zakresu kowalstwa: narzędzia i wyroby tj. podkowy, zawiasy, ryfy do wozów. Wiele z nich posiada zdobienia wykonane metodą stempelkową. Aktualnie tradycyjne kowalstwo w okolicach Jasła prawie całkowicie zanikło, co jest wielką stratą biorąc pod uwagę wysoki poziom eksponatów zachowanych w muzeum. Liczną grupę stanowią eksponaty z zakresu tkactwa tj. narzędzia i wyroby pochodzące głównie z ośrodka dębowieckiego, znanego kiedyś w całej południowej Polsce. Są to międlice, cierlice, ręczne grabki, grzebienie, kołowrotki, wijadła i warsztaty tkackie. Osobną grupę stanowi zbiór narzędzi oraz wyrobów stolarskich, narzędzia rolnicze oraz sprzęty gospodarskie, które stanowiły niegdyś wyposażenie tradycyjnych domów wiejskich.
W zbiorach etnograficznych muzeum posiada także plastykę obrzędową, tradycyjne szopki bożonarodzeniowe, elementy strojów kolędniczych oraz pisanki zdobione różnymi technikami. Najliczniejsze z nich są dekorowane techniką woskową (batikową). Uzupełnieniem są pająki i formy do bab i pierników. Inną niezbyt liczną grupę eksponatów stanowią tradycyjne instrumenty muzyczne, wśród których na szczególną uwagę zasługują XIX – wieczne cymbały oraz cytry z początku XX w.
